Marina Palej
Beluister de audio opname
Haren ontvlechten.
ik haal hier mijn vlechten uiteen, in drie waterlopen
die grijze hier, daarvan laat ik de eigenaar open —
of liever, voor mij — als ijskoude wintervriendin
het zout van mijn brein zit iets dodelijks in
het tweede riviertje is diep ravenzwart, harsig vocht…
‘k verbrandde de mens in mij, terwijl ik ontvlocht
alleen maar van mij ook — van woede die griefde,
die soms ook zich goot in een liedje van liefde
maar deze — die zacht-rode vrouw van de strengen
verdomd dat ik weet aan wie die te brengen
ik laat haar maar los in de wind en verwaaien als as,
die neerslaat op lukrake handen, en niemand te pas.
vertaling: Arie van der Ent